Praca, która pozbawia dzieci ich dzieciństwa, potencjału i godności oraz która szkodzi ich rozwojowi fizycznemu i umysłowemu. Odnosi się do pracy, która:
- jest psychicznie, fizycznie, społecznie lub moralnie niebezpieczna i szkodliwa dla dzieci; lub
- koliduje z nauką szkolną, pozbawiając dzieci możliwości uczęszczania do szkoły, zmuszając je do przedwczesnego opuszczenia szkoły lub wymagając od nich próby połączenia uczęszczania do szkoły z nadmiernie długą i ciężką pracą.
Zgodnie z definicja dziecko to osoba w wieku poniżej 18 lat. To, czy „pracę” można uznać za „pracę dzieci”, zależy od wieku dziecka, rodzaju i czasu wykonywanej pracy oraz warunków wykonywania pracy. Odpowiedź na to pytanie jest różna w przypadku poszczególnych państw oraz sektorów w danym państwie. Najniższy wiek dopuszczenia do zatrudnienia nie powinien być niższy niż minimalny wiek, w którym ustaje obowiązek szkolny, a w każdym wypadku nie niższy niż 15 lat według Konwencji nr 138 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia. Wyjątki mogą wystąpić w niektórych państwach, w których gospodarki i placówki edukacyjne nie są wystarczająco rozwinięte i obowiązuje minimalny wiek 14 lat. Te państwa, w których występują wyjątki, zostały określone przez Międzynarodową Organizację Pracy (MOP) w odpowiedzi na specjalny wniosek danego państwa i po konsultacji z organizacjami reprezentującymi pracodawców i pracowników. W ustawodawstwie krajowym można zezwolić na zatrudnienie przy lżejszych pracach osób w wieku od 13 do 15 lat, z zastrzeżeniem, że nie będą one narażone na zagrożenie zdrowia lub ich rozwoju, a prace te nie przeszkodzą w obowiązkach szkolnych tych osób ani w ich udziale w programach szkoleniowych lub szkolenia zawodowego. Najniższy wiek dopuszczenia do wszelkiego rodzaju zatrudnienia lub pracy, które ze względu na swój charakter lub warunki, w jakich są wykonywane, mogą zagrozić zdrowiu, bezpieczeństwu lub moralności osób młodych, nie może być niższy niż 18 lat.
